[lumberjack]

„Strukturalne związki Wspólnego Centrum Badawczego (WCB) z Traktatem Euratomu, jego relacje z przemysłem jądrowym oraz poglądy wyrażane przez członków Centrum dotyczące atomu podają w wątpliwość zdolność WCB do obiektywnej oceny zrównoważenia energetyki jądrowej” - taki zarzut postawiła organizacja Greenpeace wobec Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej, będącego Dyrekcją Generalną odpowiadającą za wsparcie naukowe KE. Dlaczego aktywiści zdecydowali się podważyć kompetencje naukowców pracujących dla WCB? Z prostej przyczyny: ośmielili się oni opublikować analizę, z której wynika, że energetyka jądrowa spełnia kryteria Do No Significant Harm (czyli nie wyrządza żadnych istotnych szkód zdrowotnych czy środowiskowych), co pozwala umieścić ją w tzw. taksonomii, a więc agendzie inwestycyjnej Unii Europejskiej.

„Porównanie wpływu różnych technologii generacji energii elektrycznej (…) na ludzkie zdrowie i środowisko (…) pokazało, że wpływ energii jądrowej jest porównywany z tym, jaki wywierają energetyka wodna oraz źródła odnawialne (…). Analizy nie wykazały żadnego naukowego dowodu, że energetyka jądrowa szkodzi ludzkiemu zdrowiu lub środowisku bardziej niż jakakolwiek inna technologia generacji energii elektrycznej ujęta w taksonomii” – stwierdzili naukowcy z WCB, otwierając drogę do włączenia atomu do grona technologii zrównoważonych, mogących korzystać z wielu źródeł finansowania w ramach Unii Europejskiej.

Takie wnioski Centrum nie spodobały się Greenpeace’owi, który przez lata opierał się na skrajnie negatywnym podejściu do energii jądrowej, uznając ją m. in. za niebezpieczną. Teraz narracja ta została zestawiona z faktami naukowymi – jak się okazało, zarzuty stawiane przez Greenpeace (i szereg innych organizacji lub partii) okazały się bezpodstawne. Jednakże aktywiści, miast przyznać się do błędu, woleli pójść na zwarcie z naukowcami z WCB, podważając (bez żadnych konkretnych argumentów) ich bezstronność i uczciwość.

Spór z Centrum nie jest pierwszym przypadkiem, gdy Greenpeace występuje przeciwko zdaniu nauki. Aktywiści tej organizacji mają również problem z zaakceptowaniem wniosków płynących z raportów Międzyrządowego Panelu ds. Zmiany Klimatu, który w większości swych scenariuszy przyjął, iż udział energetyki jądrowej w światowym miksie energetycznym musi wzrastać, by odpowiedzieć na wyzwania związane z globalnym ociepleniem. Tymczasem Greenpeace robi, co może, by atomu ubywało. I robi to wyłącznie z pobudek ideologicznych. „Greenpeace, jak pan doskonale wie, jest organizacją, która uważa, że atom nie ma przyszłości” – powiedział w 2019 roku w rozmowie z Energetyka24 Paweł Szypulski, dyrektor programowy Greenpeace Polska.

Warto zaznaczyć, że energetyka jądrowa nie jest jedyną płaszczyzną, na której Greenpeace stoi po przeciwnej stronie barykady niż naukowcy. W 2016 roku ponad 100 laureatów Nagrody Nobla zaapelowało do tej organizacji, przy przestała atakować żywność modyfikowaną genetycznie (GMO). Nobliści (wśród nich m.in. chemicy, fizycy i lekarze) podkreślali, że nauka nie zna żadnego negatywnego wpływ GMO na życie i zdrowie ludzi czy zwierząt.

Z perspektywy zewnętrznego obserwatora taka antynaukowa działalność Greenpeace’u jest nie tylko niezrozumiała, ale i szkodliwa. Organizacja ta pokazuje bowiem, że niekiedy ekoaktywiści oraz tzw. negacjoniści klimatycznymi mają wspólny ideologiczny mianownik – odrzucają oni zdanie nauki, w imię forsowania własnej, sprzecznej z faktami ideologii. Kiedy naukowcy mówią to, co jest zgodne z poglądami Greenpeace, to organizacja ta ich słucha. Kiedy jednak nauka stwierdza coś, co nie mieści się w spektrum ideologicznym Greenpeace'u, to aktywiści wnioski te odrzucają i atakują badaczy. Cierpi na tym nie tylko rzetelność przekazu obecnego w debacie publicznej, ale i sama nauka, której autorytet jest kwestionowany i podważany.

https://www.energetyka24.com/greenpeace-...-komentarz

W komentarzach znalazłem ciekawe wypowiedzi; nie wiem tylko na ile prawdziwe:

Bo ta organizacja wyznaje zasady swoich sponsorów . Szkoda tylko tych którzy są tam z czystej potrzeby serca. Gdy to odkryłem przestałem pracować dla nich. Seba mam nadzieję że już i ty zmądrzałeś.

[...]Tym co chodzili na kominy w Bełchatowie też trzeba było dać coś więcej niż tylko transparenty. Zresztą taki transparent też trochę kosztuje. Jeśli myślisz że to jest robione ze środków własnych to jesteś naiwniakiem.

[...]Kiedyś blokowaliśmy nabrzeże w porcie w Gdańsku. Szef akcji niby żartem powiedział że Szwedzi dobrze za to płacą żeby blokować nawozy fosforowe. Prawo jest tak ustawione że jako osoba możesz niewiele ale jeśli będziesz stowarzyszeniem to każdy musi się z tobą liczyć choćby chętnych na ,,akcję" było tylko 1 na 100 . Stowarzyszenie to siła. G ma tę przewagę nad innymi że może już teraz samo wybierać swoich sponsorów.

---

Era węgla w europejskiej energetyce się kończy – to pewne. Ale różne kraje kontynentu mają na to różne sposoby. Który model daje najlepsze rezultaty?

Model brytyjski

Wielka Brytania w przyszłym roku wyłączy swą przedostatnią elektrownię węglową. Ostatnia działająca jednostka zasilana tym surowcem ma zakończyć pracę w roku 2024. Jest to niemałe osiągnięcie – Brytyjczycy zredukowali bowiem udział węgla w swym miksie elektroenergetycznym z poziomu ok. 40% notowanego jeszcze w 2012 roku prawie do zera w ciągu ośmiu lat. Dzięki takiej dynamice działań, kraj ten najszybciej w Europie redukował w ciągu ostatniej dekady intensywności emisyjności swojej energetyki.

Londyn zawdzięcza swój energetyczny sukces wykorzystaniu wszelkich dostępnych narzędzi do wypierania węgla z systemu. Na przestrzeni lat 2010-2020 Wielka Brytania zwiększyła kilkukrotnie udział źródeł odnawialnych – głównie wiatrowych – w produkcji energii elektrycznej (obecnie ok. 30% miksu), utrzymała odpowiednio rozbudowany park elektrowni jądrowych (ok. 20% miksu) oraz zastępowała elektrownie węglowe jednostkami gazowymi (ok. 35% miksu). Za pozostałą część generacji energii elektrycznej odpowiadała biomasa oraz importy mocy zza granicy.

Taki model wypierania węgla przyniósł Brytyjczykom redukcję emisji CO2 z jednostek zasilanych tym surowcem o ok. 80% w ciągu ostatniej dekady. W tym samym czasie całościowe brytyjskie emisje dwutlenku węgla spadły o 29%.

Model francuski

Francja jest krajem, który cieszy się jednym z najmniej emisyjnych systemów elektroenergetycznych Unii Europejskiej, osiągającym poziomy emisji w wysokości ok. 40-80 g CO2/kWh. Dla porównania, Polska energetyka cechuje się emisyjnością nawet ok. 700 g CO2/kWh. Taki poziom emisji jest możliwy do utrzymania dzięki szerokiej bazie elektrowni jądrowych, które zaspokajają ok. 70% francuskiego zapotrzebowania na energię elektryczną.

Paryż podjął decyzję o budowie potężnego kompleksu siłowni jądrowych w latach 70. Wtedy najistotniejszą rolę w miksie energetycznym nad Sekwaną odgrywały paliwa kopalne (przede wszystkim węgiel) oraz hydroenergetyka. Jednakże już w połowie lat 80. Dominującym źródłem energii elektrycznej stał się atom. Od tego czasu Francja cieszy się nie tylko czystą, ale i tanią energią. Jednostki węglowe – wciąż obecne we francuskim systemie – są używane najczęściej w roli awaryjnej rezerwy.

Model niemiecki

Niemcy to kraj, w którym wciąż bardzo dużą rolę w produkcji energii elektrycznej odgrywa węgiel. RFN jest największym światowym konsumentem węgla brunatnego. Berlin zaplanował, że surowiec ten będzie używany w energetyce najpóźniej do 2038 roku. Jednakże terminowe porzucenie paliwa węglowego może napotkać nad Łabą na szereg problemów.

Przede wszystkim, warto zauważyć, że Niemcy są w trakcie wyłączania elektrowni jądrowych. Proces ten – mający zakończyć się w 2022 roku wyłączeniem ostatniej takiej jednostki – powoduje ubytek czystych i stabilnych mocy w systemie. Ich miejsce zajmują źródła odnawialne, ale także i te, które bazują na spalaniu paliw kopalnych – czyli np. węgla. Rodzi to trudności w stałym odchodzeniu od tego surowca. Przykładem może tu być elektrownia węglowa Heyden, która – będąc oficjalnie zamkniętą od początku 2021 roku – musiała zostać uruchamiana sześciokrotnie od stycznia br., gdyż w niemieckim systemie brakło energii wskutek tzw. flauty, rzutującej na generację elektryczności w źródłach odnawialnych.

Stawianie przez Berlin na kierunek „100% OZE” może być problematyczne przy redukcji emisji – dopóty nie pojawią się dostatecznie pojemne i tanie magazyny energii, dopóki nie będzie można polegać wyłącznie na jednostkach odnawialnych, które w dużej mierze są niekontrolowalne, a więc nie zapewniają stabilnych dostaw energii. Odrzucenie przez Niemcy części czystych technologii generacyjnych może wydłużyć – i tak nie najkrótszy – proces odchodzenia od węgla w RFN.

Zwycięzcą zostaje…

Analizując modele odchodzenia od węgla w dużych gospodarkach Europy warto zaznaczyć, że podstawowym kryterium oceny jest ich zgodność z polityką transformacyjną Unii Europejskiej, która zasadza się na celu neutralności klimatycznej do 2050 roku. Patrząc przez ten pryzmat najlepiej wypada model francuski, oferujący najniższe emisje. Za nim plasuje się model brytyjski, dający szanse na szybką dekarbonizację. Z kolei najsłabiej wypadają Niemcy.

https://www.energetyka24.com/europa-odch...ob-analiza