[Żarłak]

Wybacz omyłkowe cytowanie. Już poprawiłem. 

Spoko.

Jeśli chodzi o moje wrażenia:

• Bardzo mi się podobały pewne smaczki związane z tłumaczeniem książki na język filmu. Np. sposób, w jaki pokazano, że Thufir Hawat jest mentatem – krótka scenka, ale zastępująca tonę ekspozycyjnego gadania.

Na tym polega dobrze napisany i zrobiony film. Szanuje się inteligencję widza i daje mu możliwość samodzielnej interpretacji. Też mnie te elementy podeszły, bo raz że zdradzają jak kompetentni ludzie to robili, a dwa to ile mieli swobody. Osoby niezaznajomione mają możliwość wejścia w historię i jej tło z marszu bez szturchania kogoś łokciem i pytania o co chodzi, a ci którzy wiedzą o co chodzi, nie dostają z liścia w twarz przez produkcję bzdurnych dialogów jak z guwnianego horroru.

Ale gdyby nie oddał Arrakis Atrydom w "dzierżawę" to w ogóle nie było by przecież takiego ryzyka.

W sumie tak. Ale nie o Arrakis chodzi, a o potencjał rodu do zjednywania sobie sojuszników. Harkonnenowie mieli Diunę przez lata i nawet nie zorientowali się ilu jest Fremenów.

A to nie Bene G. odpowiadały za takie pokierowanie wydarzeniami, że Atrydzi otrzymali Diunę we władanie?

Wyłania się pewien uniwersalny przepis na sukces kinowy. Mając świetny materiał literacki, wystarczy go po prostu wiernie, z szacunkiem dla oryginału i autora, przedstawić na ekranie, bez robienia jakiś udziwnień na siłę.

Wężykiem. Dlatego Diuna Lyncha była, no cóż, tym czym była, a miniserial się broni. W sumie w LOTR, w rzadkich sytuacjach, gdy kmatowi zgrzytały zęby, były to właśnie udziwnienia, typu Legolas na deskorolce z tarczy, czy biegający po mamucie, albo scena ubicia wodza orków w bitwie pod Minas Tirith.

Co się tobie nie podoba w tej scenie? Tak przy okazji, ostatnio wyszło na jaw, że jeden z orków (i to chyba właśnie Ten Ork) został wypreparowany przez artystów tak, aby przypominał niesławnego Harveya Weinsteina. LotR jest nasiąknięte poczuciem humoru reżysera.
Nie wiem na ile robienie z tarczy deskorolki, ale biorąc pod uwagę, że P.J. sam pojawia się w jednej ze scen, to ten zjazd na tarczy, pasowałby do puszczania okiem do widza. Inna sprawa na ile udane te zabiegi były. Scena z Olifantem średnio wyszła, ale ta z tarczą wg mnie bardzo fajna. LotR jest jakie jest, a w sumie to bardzo dobre, też właśnie dzięki przełamywaniu czwartej ściany.

A nawiązując do Diuny, to porównując reżyserów, widać że podążają oni w różnych kierunkach ale otrzymując równie dobre rezultaty. Obaj szanują artyzm, stworzyli dzieła z bohaterami heroicznymi, ale P.J. bardziej nastawiony jest na rozrywkowe podejście do kreacji, a D.V. jednak woli pozostać spójny w malowaniu artystycznych obrazów, stonowanych i refleksyjnych, tak aby użytym minimalizmem jeszcze bardziej ugodzić samo jądro emocji widza.