[bert04]

Wszak wszystko rozbija się o to, jak zdefiniujemy sobie religię. Granice tego pojęcia są przecież niejasne. Weźmy człowieka, który wierzy, że należy moralnie postępować (choć nie przypisuje temu imperatywowi jakiegoś konkretnego źródła) i praktykuje sobie takie lub inne mentalne rytuały (np. przebacza ludziom, czy okazuje wdzięczność za pozytywne rzeczy, które go spotykają), choć nie powołuje żadnej istoty na świadka tych rytuałów. Czy taki człowiek już praktykuje jakąś religię? Przyznam, że nie wiem. Ale uważam, że można zdefiniować „religię” tak, że praktykuje i tak, że nie praktykuje.

U nas w okcydencie przyjął się podział na filozofię i religię, gdzie opisywane przez Ciebie zachowania podpadają pod to pierwsze raczej. W oriencie - przynjamniej z naszego punktu widzenia - ten podział nie jest tak klarowny, przez co buddyzm, taoizm jak i, do pewnego stopnia, konfucjanizm, są klasyfikowane w obu kategoriach.

Otóż Terlikowski popełnia w swojej wypowiedzi intelektualną nieuczciwość, która jest znacznie większa od tej, którą Ty wytykasz (tzn. że uważa on zbiór potrzeb za jedną potrzebę). Nieuczciwość polega na tym, że mówiąc „religia” ma czasami na myśli chrześcijaństwo, a czasami właśnie – jakikolwiek przejaw religijności. Trochę tak, jakby argumentować: „każdy człowiek musi jeść, zatem musisz jeść parówki naszej firmy”.

Istnieje też lustrzane odbicie tej argumentacji, sprowadzające się do tekstów w stylu "Parówki zawierają difosfaty i są robione z odpadów zwierzęcych, więc zostań weganinem". W różnych odmianach spotykane, tak w forumowych wpisach jak i w poważnych artykułach.