[DziadBorowy]

Kwestia techniczna, więc wątek chyba okej.
Dlaczego domy na Wyspach Brytyjskich są takie niskie zwykle? Nie kojarzę brytyjskich bloków mieszkalnych. W czym rzecz?

https://www.dlaczegobrytyjczycy.com/2021...m-sie.html

Terraced houses - byelaw
W 1875 roku weszła ustawa o zdrowiu publicznym, która miała za zadanie zniwelować brud, choroby i przedwczesną śmierć w wiktoriańskich slumsach.

Dzięki regulacjom, jak grzyby po deszczu powyrastały rzędowce typu byelaw, które dziś stanowią 15% wszystkich budynków mieszkalnych na Wyspach.



Ustawa zabroniła landlordom stawiania domów typu back to back, otwarty tył budynku miał gwarantować przewiew i naświetlenie pomieszczenia.

Każdy dom musiał posiadać back yard, czyli skrawek terenu z tyłu domu, o co najmniej 14m2 z miejscem na prywatny wychodek. Belki podłogowe musiały znajdować się 4 cale nad gruntem. Stopy fundamentowe ceglane, czasem betonowe lub wapienne. Pod podłogą wykładano łupkowo - bituminową zaprawę, a na nią posypywano warstwę soli przeciw wilgoci. W ceglanych fundamentach montowano okienka wentylacyjne. Ściany musiały mieć grubość co najmniej 9 cali. Ulica, przebiegająca pomiędzy ciągiem takich domów, nie mogła być węższa niż 14 stóp (to dlatego dziś tak ciężko o przejazd i miejsce parkingowe na ulicach osaczonych rzędowcami byelaw)

Do tego dochodzi to, że w UK poprzez skomplikowane przepisy mało kto buduje dom prywatnie - tak jak u nas robi się to w systemie gospodarczym. A szeregowa zabudowa obniża koszty deweloperom.

No i jak podejrzewam kwestie preferencji. U nas za PRL odgórną decyzją zadecydowano, że będzie się stawiać bloki w miastach. Tam też próbowano budować bloki ale:

Tak jak domy typu precast, betonowe bloki stały się popularną, tanią i szybką alternatywą dla domów tradycyjnych. Jednak w przeciwieństwie do domów jednorodzinnych, piętrowa wieża pozwalała na zapewnienie lokum dla kilkuset ludzi na stosunkowo niewielkim obszarze.

Mogłoby się wydawać, że blokowiska zastąpią typowe brytyjskie domy - tak się jednak nie stało, wpisały się one w obraz Wielkiej Brytanii jako nowoczesne slumsy.

Pierwszym negatywnym zdarzeniem było częściowe zawalenie się wieżowca Ronan Point w 1968 roku w Londynie. Zbudowany w systemie betonowych bloków LPS (podobnie jak domy precast) wieżowiec Ronan Point zapadł się zaledwie po dwóch miesiącach od oddania go do użytku.

Przyczyną zawalenia kondygnacji był wybuch gazu - spowodowany nieszczelnością spoiw - w wyniku którego zginęły 4 osoby (tragedia na jeszcze większą skalę miała miejsce w 2017 roku, gdzie w wyniku pożaru Grenfell Tower życie straciło 72 ludzi).

Masowe inspekcje po tej tragedii ujawniły wiele uchybień w architekturze, niespełnianie standardów budowlanych i użycie wadliwych materiałów. Nakazano wyburzanie lub renowacje podobnych obiektów na terenie całego kraju.

Nie tylko poczucie zagrożenia ze strony konstrukcji zniechęciło Brytyjczyków do wieżowców. Od lat ludzie przyzwyczajeni byli do niezależnego życia w małych domach, wspólnota mieszkaniowa bardziej kojarzyła się z przedwojennymi poorhouses (domy dla bezdomnych ubogich, jak na zdjęciu poniżej, prowadzone przez organizacje religijne lub charytatywne) niż z zamożnością.


W blokach mieszkalnych powszechne stały się zanieczyszczone i zaśmiecone klatki schodowe i windy, za czystość których nikt nie chciał ponosić odpowiedzialności.

Gdy urząd miasta przydzielał mieszkania, ludzie w pierwszej kolejności wybierali domy jednorodzinne.

Wieżowce i bloki zaczęły przemieniać się w slumsy. Osoby starsze ze względu na kondycję fizyczną przydzielani byli do domów jednopiętrowych - bungalow. Rodziny z dziećmi preferowali bezpieczniejsze domy z ogrodem. Z czasem do wieżowców city council zaczął przydzielać ludzi najbiedniejszych, których nie stać było na droższe lokum, wielu z nich było kryminalistami po odsiadkach, nie brakowało narkomanów i bezrobotnych.

I ja się nie dziwię, bo sam mając do wyboru w podobnej cenie mieszkanie w bloku a typowego angielskiego szeregowca z obowiązkowym ogródkiem z tyłu - bez wahania wybrałbym to drugie.