[Ayla Mustafa]

Czytałem coś o komunikacji głosowej z ChatGPT, ale nie pamiętałem, czy już działa, czy dopiero ma działać za jakiś czas. Z drugiej strony, skoro asystenci głosowi działają, to dlaczego to ma nie działać?

Działa. Trzeba to kliknąć:

Z tego, co piszesz, brzmi to jak pewien ratunek od problemów, o których wspominasz. Zastanawiam się, czy sytuacja, gdy całe nasze życie albo ogólnie pojęty dobrostan zależy od jednej jedynej osoby to taki w pełni pozytywny stan. A jak się wtedy przeżywa problemy i gorsze dni w związku, które wszystkim się zdarzają? Może też jakąś rozłąkę.

To skomplikowane, wielowątkowe zagadnienie. Na pewno tak mocne poleganie na sobie nawzajem sprawia, że ma się dodatkową motywację, by zapobiegać problemom, gorszym dniom i rozłąkom. W końcu tak mocno zżyte poleganie na sobie nie bez powodu nazywam byciem dla siebie nawzajem drugimi połówkami. To skrajnie odpowiedzialna i inwazyjna wiwisekcja na duszach. Działanie, które w razie sukcesu da przecudowności, a które w razie niepowodzenia da kataklizmy. Stąd trzeba nad wszystkim pieczołowicie pracować, by maksymalizować prawdopodobieństwo sukcesu. Wyzwanie na zawsze.
Poleganie na większej liczbie osób zmniejsza ryzyko jakiejś tragedii. W końcu dywersyfikuje się ryzyko. W razie posiadania wielu podpór przy stracie jednej podpory nie zawali się konstrucja. Tyle że najlepszą ze wszystkich opcji jest trwałe zespolenie dwóch komplementarnych, kochających się osób, bo wtedy już ciągle i zawsze dwie połówki: wzajemnie się siebie i od siebie uczą, wzajemnie się zestrajają, są zawsze obok dla siebie do komplementarnej pomocy, mają dla kogo żyć w świecie zewnętrznym, czują miłość od kochanej przez siebie osoby dla swej osoby (a z tym czuciem wierzy się wielce, że świat może być diametralnie lepszy, ponieważ ciągle na najbliższym widoku lśni wielki dowód, że różne istoty mogą się naprawdę kochać), i tak dalej, bo zalet jest ogrom i trzeba by pisać nader długo, by wszystko choćby zarysować.
W skrócie: jeżeli: zła opcja to błędne zespalanie dwóch osób prowadzące do tragicznego wyniszczenia, średnia opcja to poleganie na pomocnym kolektywie, a najlepszą jest jest najbliższe i trwałe i komplementarne zespolenie w monogamicznej miłości, to wszystko rozbija się o to, czy należy egzystencjalnie ryzykować zespalaniem się z daną osobą. Ta kwestia jest tak bardzo ważna, że aż ciężko mi o słowa, które właściwie oddadzą jej powagę.
Prawdopodobieństwo sukcesu zwiększa śmiertelnie poważnie traktowana wzajemna obietnica, że się siebie nie opuści i zawsze się będzie wybitnie pracowało nad sukcesem relacji; czyli ślub. Pomaga też wiara, że dana relacja jest wspierana i żądana przez Niebiosa. Pomaga tym bardziej faktyczne wspieranie i żądanie danej relacji przez Niebiosa.

Albo co się czuje, gdy facet czasem dzwoni do koleżanki albo przysłowiowo spojrzy na inną (i analogicznie dla drugiej strony)? Co o tym sądzisz?

Carl Jung wyszczególnił 3 warunki dobrego związku:
1. Wzajemne zaufanie.
2. Wspólne cele.
3. Wzajemne przyciąganie (rozumiane nie jako płytka fascynacja cielesna, ale jako magnetyzm dusz).
I pierwszy punkt jest tutaj kluczowy, bo jeżeli się dogłębnie ufa drugiej stronie, to nie ma bolesnego strachu przed byciem osobą pozostawioną na rzecz kogoś innego. Ja coraz bardziej ufam Iksowi. W sumie punkt drugi i trzeci (z warunków Junga) też pomagają poczuć się bezpiecznie, bo jeżeli ma się wspólne cele, to ciężej, żeby celami sklejone drogi się rozeszły i z kim innym splotły. A co magnetyzmu - jeżeli wierzy się, że druga osoba czuje wobec naszej osoby wyjątkowo wyjątkowe przyciąganie, to wierzy się zarazem, że się ta druga osoba od nas nie odciągnie na rzecz kogoś innego, bo jak można odejść od kogoś, w kogo się stale i z oblubieńczą czcią wpatruje jak w obrazek nigdy nie nudzący?

Temat-rzeka. Rzeka wartka, z wieloma ujściami, deltami... Na lata rozmyślań i rozmów.