[E.T.]

Całą naukę chrześcijańską, którą streściłem w kilku punktach pierwszego wpisu, można określić jednym słowem MIŁOŚĆ.

No właśnie nie można, bo trzeba do tego dołożyć jeszcze zastrzeżenia, komu się miłość należy, a komu nie.

Nie, nie trzeba, bo chrześcijanin ma obowiązek miłować Boga i wszystkich ludzi (obrazy Boga) - bez wyjątku.
A to, że chrześcijanin ma obowiązki obdzielać innych nieraz i wtedy, kiedy tym innym to się "nie należy", podobnie jak jemu Bóg różnych nienależnych łask udziela, to już inna kwestia.

Szanowny Pan zefciu, eks-chrześcijanin, doskonale to wie, ale obrana ideologia każe mu mącić, zatruwać studnię i przedstawiać nielubianą ideologię (a szczególnie: przedstawicieli i niektóre zastosowania praktyczne, organizacyjne) w gorszym świetle, niż w prosty sposób mogłaby być opisana, coby postronni zbyt łatwo nie rozważyli przyjęcia jej za swoją.

Zefciu przestał wierzyć między innymi widząc, jak ta "miłość" w praktyce wygląda: względem osób LGBT, imigrantów, jak chrześcijanie do bólu kochają inność. Gadanie to jedno, praktyka to drugie.

Akurat chrześcijanie są bardzo dobrzy w tanim sygnalizowaniu cnoty (virtue signalling). Jak już trzeba ponieść jakieś koszty, to jest z tym gorzej. Trudno na przykład uczciwie mówić o przestępstwach seksualnych księży ich kolegom po fachu, trudno tych przestępców w imię miłości separować od ofiar, bo jeszcze się interes nie będzie kręcił tak, jak by kler chciał, gdyby coś niefajnego w wykonaniu księży wyszło na jaw.

Łatwo zaś jest im opowiadać o miłości, jednocześnie szczując na innych, wskazując wroga w tym, który nikomu krzywdy nie czyni, a raczej sam kocha- tylko kocha inaczej.